De bouw van een mega zonnepark in Oosterwolde is afgelopen week per direct stilgelegd door de rechter. Aanleiding waren bezwaren van de Friese Milieu Federatie. Die vindt dat het landschap te veel aangetast wordt door de aanleg van het zonnepark. Bovendien zorgt de aanleg voor extra stikstof in de omliggende natuurgebieden.
Misschien ben ik gek, maar volgens mij is zonne-energie tot nog toe één van de beste manieren om schone energie op te wekken. In tegenstelling tot windmolens heeft niemand er last van. Zonnepanelen maken geen lawaai, steken niet boven het maaiveld uit en vallen ook niet plotsklaps uit de lucht. Met andere woorden: wat is er op tegen?
Het tast het landschap te veel aan, klaagt de Friese Milieu Federatie. Ik heb de impressie bekeken en het is inderdaad een megapark. Maar dat is juist de essentie. Met één zo'n park zo veel mogelijk energie opwekken voor de regio. Dan het tweede bezwaar, dat de aanleg extra stikstof oplevert. Klopt, maar bouwen zonder stikstofuitstoot is volgens mij nog niemand gelukt.
Wellicht moeten we de panelen met paard en wagen naar Oosterwolde slepen, net als in de middeleeuwen en handmatig op hun plek leggen. Dat is ons met de hunebedden ook gelukt, dus waarom zou dat niet kunnen. Dan zou zo'n park over tien jaar klaar zijn en tot die tijd stoken we rustig verder op fossiele brandstof.
Wanneer we vooruit willen, betekent dat dat we concessies moeten doen. Je kunt het simpelweg nooit iedereen naar de zin doen. Wat werd er gezeurd over die allereerste windmolens in Nederland. Inmiddels zijn ze niet meer weg te denken uit ons landschap. Wat leek dat raar, die glimmende zonnepanelen bij de buurman op dak. Inmiddels heeft half Nederland het dak volliggen.
Willen we de volgende stap zetten dan helpt het niet wanneer iedereen alleen naar z'n eigen hachje kijkt. Tuurlijk betekent zo'n groot park een grote verandering in het landschap. En uiteraard levert de bouw ervan stikstof op, maar als dat de reden is om de stekker eruit te trekken, dan kunnen we wel stoppen. Dan kan er immers niets meer. Dan blijft alles zoals het nu is.
Als milieufederatie de bouw van een zonnepark stilleggen, voelt voor mij als Greenpeace die de strijd tegen de walvisvaart opgeeft omdat hun eigen boten te veel stikstof produceren. Als Amnesty International die stopt met de jaarlijkse schrijfactie omdat al die brieven te veel bomen kosten. Als het Rode Kruis dat artsen niet langer naar rampgebieden stuurt, omdat al dat vliegen niet goed is voor de aarde.
De moraal van dit verhaal? Aan alles hangt een prijskaartje. Maar soms moet je niet kijken naar wat het kost, maar naar wat het uiteindelijk oplevert. Anders komen we geen stap verder.
