'Wanneer mag je een scheet laten in een relatie?' Toen ik dit een paar weken geleden intypte in zoekmachine Google schaamde ik me stiekem kapot. Ik had nooit gedacht zo'n onzinnige vraag te zullen stellen aan het wereldwijde web. Nadat ik berouwvol op enter drukte, verschenen er allerlei onzin-pagina's als Forum Fok en Party Flock, waar mensen pagina's lange discussies voerden over het wel of niet laten van scheten in een relatie. Ik zag het pijltje van mijn muis aarzelend over het beeldscherm gaan. Want ik móest het weten. Feit is namelijk dat ik een relatie heb en geen flauw benul hoe dat precies werkt met het laten van scheten.
Bijna een half jaar heb ik inmiddels verkering. En zoals dat dan gaat, moet mijn gedrag nu natuurlijk een beetje gaan aanpassen. Alles wat ik jarenlang heb gedaan, moet geherevalueerd worden. En waar nodig aangepast.
Zo kwam het dat ik dus op Google zocht naar informatie over het laten van scheten in een relatie. Daar blijken de meningen overigens flink over te verschillen. Waar mannen vinden dat je ze na een week al kunt laten waaien, zijn vrouwen een stuk preutser. Scheten laten is taboe en pas na een half jaar überhaupt bespreekbaar. Okeuh, dacht ik. Dat is best lang. Een half jaar geen scheten laten. Bijna onmogelijk, toch?
Vandaar dat we afgelopen week samen een spoedvergadering hebben ingelast. Op de agenda stond het punt scheten laten en - nu we toch bezig waren - ook boeren. Daarover waren we het snel eens. Indien mogelijk geschiedt boeren binnensmonds. Ontsnapt er eens eentje, dan is een 'ho, sorry' afdoende. Maar wat er ook gebeurt; een boer laten in andermans gezicht is not done. Daarmee was punt 1 op de agenda redelijk snel afgehandeld. Door naar punt 2. Scheten laten.
"Ik vind", zei ik, "dat scheten laten zeker in buikpijnsituaties moet kunnen." De voorzitter was het hiermee eens. Maar wat dan in geen-buikpijnsituaties? "Inhouden", vond ik. "Maar als daardoor vervolgens een buikpijnsituatie ontstaat?" Dan toch maar laten gaan, vonden we beide. "Ook onder de dekens?", vroeg ik. De voorzitter dacht even na. "Vooruit. Als je het maar laat om daarna als een idioot te gaan wapperen." Tot slot de vraag wanneer deze nieuwe wet- en regelgeving ingevoerd zou worden. Als datum kozen we voor 1 april.
Dus toen ik vorige week boven in de slaapkamer bukte om m'n chillpants aan te trekken, waarbij er per ongeluk een scheetje ontsnapte, was ik in de veronderstelling dat ik daarbij geen enkele regel had overtreden. Ik bevond me in de slaapkamer, boven de dekens, ik was bovendien alleen en het was 1 april geweest. Alles volgens het boekje. En toch hoorde ik vanuit de woonkamer nog geen seconde nadat mijn scheetje de lucht in was geknetterd, een gil. "Liet jij nou een schéét?!" Juist ja. Nog een half jaar wachten. Shitzooi.
