Een jongen uit Den Haag mag vanavond toch meespelen in de eindmusical van zijn basisschool. Zijn ouders stonden op het punt een rechtszaak aan te spannen tegen de leerkracht, die hun zoon geen rol wilde geven. Volgens een psychiater zou dat een groot trauma kunnen veroorzaken bij de jongen. Dat nieuws las ik vrijdagmiddag en 't beeld van die psychiater bracht me terug bij mijn eigen eindmusical op de basisschool.
Tegenwoordig spreekt iedereen van een 'eindmusical'. In mijn tijd heette dat nog de 'feestelijke ouderavond'. Van het woord feestelijk hadden we al snel vreselijk gemaakt. De vreselijke ouderavond was destijds een heuse megaproductie. Geen kant en klare musical die online werd besteld: nee, de meesters en juffen van mijn basisschool bedachten alles zelf. Van de teksten van de hoofdrolspelers tot de liedjes die we met elkaar moesten zingen. En dat niet alleen voor groep 8, maar voor de volledige school.
Thuis hebben m'n ouders nog diverse videobanden liggen van deze vreselijke ouderavonden. En eentje daarvan kon ik als kind maar lastig terugkijken. Het was de vreselijke ouderavond waar we als thema 'Het circus' hadden. Ik zat in groep 5 of 6 en zal een jaar of tien zijn geweest. Met de meisjes uit de klas waren wij de amazones te paard. Een rol die me op het lijf bleek geschreven, want ik was destijds een echt paardenmeisje.
Tijdens de repetities op school mocht ik als een trotse Anky voorop lopen. Ik kon fantastisch draven, galopperen en piafferen. Op het welbekende liedje met dat gepingel op een aambeeld zweefde ik de avond van de show over het podium. In mijn glimmende zwarte gymnastiekpakje, met tussen m'n benen een zelfgemaakt stokpaardje en op m'n kop een smile van oor tot oor. Ik was de koning te rijk.
Ons optreden ging uitstekend. Ik maakte geen enkele fout. Met een rood bezweet hoofd nam ik weer plaats op de bankjes langs de zijkant van het podium, waar alle artiesten zaten in afwachting van hun moment of fame. Pas bij de slotact moesten we weer in actie komen. De circusdirecteur zou namelijk nog voor een laatste keer alle artiesten op het podium roepen voor een ererondje. Dus ook de amazones te paard. En daar ging het mis.
In alle opwinding vergat ik de tweede keer mijn stokpaardje onder de bank weg te grissen. Ik heb het godzijdank zelf nooit doorgehad, maar ik heb mijn ererondje gemaakt zonder stok tussen m'n benen. Ik heb gegaloppeerd en gepiaffeerd als Anky, maar dus zonder paard. En dat is haarscherp vastgelegd op de videoband.
Toen we enkele weken na de vreselijke ouderavond de videoband mee naar huis kregen en in de recorder stopten, kon ik wel janken toen ik erachter kwam dat ik het complete ererondje voor lul had gestaan. 'Ach', zei m'n moeder, 'dat geeft toch niets'. En ze had gelijk. Er hoefde bij mij geen psychiater aan te pas te komen om dit trauma te verwerken. Maar het stokpaardje heb ik nooit weer aangeraakt.
