Wat een gedoe afgelopen week over wie we wel en niet mogen herdenken op 4 mei. Er ontstond een ware oorlog toen Rikko Voorberg het plan opvatte om voortaan ook omgekomen vluchtelingen te herdenken. De wereld was even te klein. Door alle bedreigingen besloot hij deze herdenking in Amsterdam last minute af te gelasten.
Op Facebook lichtte hij zijn besluit toe. “Omdat boze woorden langzaam overgingen in boze daden hebben we besloten, met pijn in het hart, om ons initiatief aan te passen.” Bedreigingen vanwege een vreedzame herdenking. Mensen zeg nou zelf, dit is toch te gek voor woorden?
Op de dag dat we nota bene stil staan bij het feit dat we in vrijheid leven, zorgen bedreigingen ervoor dat deze bijeenkomst niet door kan gaan. Op 4 mei gaat het toch juist om die vrijheid van geloof, meningsuiting en denken? Dat is toch waar we twee minuten stil bij staan? Geef me dan ook de vrijheid om twee minuten te denken aan wie ik wil.
Ik heb tijdens deze twee minuten stilte gedacht aan een oud-klasgenoot uit mijn eerste jaar journalistiek. Marie-Reine Menque me Fouda uit Kameroen. Nooit eerder trof ik zo'n fanatieke studente. Alles had ze er voor over om het verhaal van haar vaderland te vertellen. En belangrijker nog: om met haar verhalen haar landgenoten te helpen.
Ze reisde in 2007 met een filmploeg af naar Kameroen om daar een bezoek te brengen aan een hulpproject voor jonge meisjes die in de prostitutie waren beland. Dit project had haar moeder vanuit Nederland opgezet. Wat ze daar zag, motiveerde haar nog meer om dit verhaal te vertellen.
Een missie die echter voortijdig eindigde. Net voordat ze het vliegtuig terug naar Nederland nam, werd Marie-Reine gestoken door een mug. Op 24-jarige leeftijd overleed ze aan de gevolgen van malaria. Een veelbelovende jonge journaliste die nog zo veel verhalen had willen vertellen.
Op 4 mei herdenken we de slachtoffers die zijn gevallen in de Tweede Wereldoorlog en bij missies die later volgden. Maar is niet iedereen die zich inzet voor een beter leven het herdenken waard? Of dat nou een officiële Nederlandse vredesmissie is in Mali of een zelf opgezet project voor een beter leven voor jonge prostituees in Kameroen. Daar gaat het niet om.
Het gaat om het herdenken van mensen die hun leven hebben gegeven voor een ander. Mensen die deze twee minuten stilte meer dan verdienen. Geef iedereen de vrijheid om zelf te beslissen wie we op dat moment willen herdenken.
