‘Wat is de juiste volgorde van voor laten gaan?’ Met zweterige handjes zat ik afgelopen donderdag in de examenzaal van het CBR voor mijn motortheorietoets. Op het tv-scherm zag ik een rode motor, een fietser en een afslaande tram. Makkie, antwoord C: de tram gaat altijd eerst. Niet dat ik straks in mijn motorrijdende leven ooit een tram zal tegenkomen in Friesland, maar vooruit. Alles om binnen de zes te blijven.
Zes fouten, dat is wat je mag hebben om je theorieexamen te halen. Zes fout van de vijftig. Best pittig, zal ik u vertellen. “Maar je hebt je autotheorie toch al?” Ja tuurlijk, maar wat weet u nou zelf nog van uw theorieexamen? Voorrangsvoertuigen met groene en blauwe vlaggen, maximaal gewicht van de aanhangwagen en een kleurrijke galerij met ronde, vierkante en driehoekige borden die je stuk voor stuk uit je hoofd moet kennen. Valt tegen, kan ik u verzekeren.
En dus leende ik bij de bibliotheek een theorieboek met bijbehorend vragenboek en een CD-rom om thuis te oefenen. Eerst maar eens cold turkey een test doen. ‘U rijdt binnen de bebouwde kom en voor u rijdt een auto met een buitenlands kenteken. Waar moet u extra op letten?’ Die weet ik dacht ik. Het stuur zit aan de andere kant. Gek, stond niet bij de antwoorden. Het juiste antwoord was dat de auto onverwachts kon remmen of afslaan, aangezien de bestuurder waarschijnlijk de weg niet zou weten. Daar hoef je geen buitenlander voor te zijn, dacht ik. Ik weet zelf eigenlijk ook nooit waar ik ben.
Na een aantal dagen fanatiek leren, was donderdagmiddag het moment van de waarheid. Terwijl ik de antwoorden intoetste, verscheen er plotseling een oude bekende in beeld. ‘Wat kunt u doen om het alcohol in uw bloed sneller door uw lichaam te laten afbreken?’ De vraag die ik als 18-jarig meisje beantwoordde met ‘veel water drinken’, aangezien dat me destijds van mijn meeste katers afhielp. Eerst water de rest komt later, was mijn motto. Heel wat katers wijzer weet ik nu dat ‘niets’ het goede antwoord moet zijn. Plotseling voelde ik me heel volwasssen.
Met krakende hersenen worstelde ik me door de vijftig vragen. Met één klik op de knop draaiden na een halfuurtje aan de andere kant van de examenmuur hoorbaar de resultaten uit de printer. Keurig in de rij liepen we langs de strenge examendame, die ons met priemende blik in de gaten had gehouden tijdens de gehele toets. “Mevrouw Van der Zee, ik mag u feliciteren." Op mijn papiertje prijkte bij het vakje voor het aantal fouten een schalkse vijf. Hatsjikidee, daar drinken we vanavond eentje op, dacht ik trots. En daarna veel water drinken.
