Vanochtend kwart over acht had ik mijn officiële vuurdoop als nieuw columniste voor Omrop Fryslân radio. Doodeng vond ik ‘t. Vooraf had ik m’n column uiteraard tot in den treure geoefend, thuis met m’n dictafoontje erbij. En maar opnieuw inspreken, afluisteren, tekst schrappen, woorden aanpassen, inspreken en weer afluisteren. Maar hoe vaak je jezelf ook terughoort, het blijft toch een vreemde gewaarwording om je eigen stem te horen.
Ik zal een jaar of zeven zijn geweest toen we thuis een radio kregen waarmee je via een cassettebandje complete hoorspelen kon opnemen. Ik weet ’t nog exact. De Record en Play-knop indrukken en voilá, de huiskamerradiouitzending kon beginnen. Heel wat middagvullende shows heb ik samen met kleine zus als side kick gemaakt. Ouders die ongevraagd de studio in kwamen walsen, stilzwijgende interviews met cavia's en zus die als gijzelaar vast werd gehouden, wanneer ze halverwege de show plots moest plassen. Plassen? Tuurlijk niet. Hier wordt radio gemaakt, mensen!
Na afloop moest iedere creatie uiteraard terug worden geluisterd. En dan opeens die vreemde stem, die tot grote schrik mijn eigen bleek te zijn. Een geluid dat ik nog nooit eerder had gehoord, maar dat al jaren uit mijn mond kwam. En tegelijkertijd de teleurstelling, omdat de stem in m'n eigen hoofd toch écht een stuk beter klonk.
Twintig jaar na dato heb ik mezelf uiteraard al vaker gehoord. Maar het gekke aan jezelf terug luisteren, blijft toch wel de wetenschap dat jij plots kunt horen wat anderen horen. Alsof je letterlijk even uit je eigen hoofd mag klimmen. Ik denk dat een bijna doodervaring ook zo moet voelen. Dat ik mezelf van bovenaf kan zien en horen terwijl ik in de tussentijd een samenvatting krijg met hoogtepunten uit m’n leven. Een - in mijn geval - korte filmtrailer als het ware, met een spannende cliffhanger op het moment dat ik in die polsstok spring. Of welke andere reden dan ook, die me deze bijna doodervaring bezorgt.
En weet u wat ik dan zo hoop? Dat ik tijdens die flashback even op pauze kan drukken, precies op het moment dat zus en ik die huiskamerradiouitzendingen maken. Want al wat er aan schattige jeugdherinneringen bewaard is gebleven - van zelfgeknutselde vader- en moederdagcadeau’s tot mijn eerste zelfgeschreven schunnige verhaaltje - géén cassettebandjes. Nog één keer die twee enthousiaste radiostemmetjes terughoren, ik zou er bijna mijn leven voor geven. Bijna dan he?
