Ik ben een zachtgekookt ei. Ik weet niet wat me mankeert, maar ik voel me een oud wijf. Ik krijg spierpijn van behang plakken. Een nekhernia wanneer ik de boodschappentas uit de auto til. En ik heb een kater na één biertje. En dan te bedenken dat ik met mijn 33 jaar nog een hele weg heb te gaan.
We worden steeds ouder in Nederland. De gemiddelde leeftijd voor een man is tegenwoordig 80 en als vrouw word je maar liefst 83 jaar. Dat betekent dat we ook veel langer actief blijven. Seniorentennis voor tachtigplussers is één van de snelst groeiende sporten.
Vorige week was ik te gast in het Skûtsjemuseum in Earnewâld, dat wordt verbouwd door diverse vrijwilligers. Eén van hen was 90 jaar, maar liep nog voorop als een springbok in de lente. Dat is namelijk het goede nieuws: we worden niet alleen ouder, we blijven ook steeds langer fit.
Helaas gaat die conclusie in mijn geval echter niet helemaal op. Mijn aftakeling is begonnen met de aanschaf van mijn bril, die ik sindsdien niet meer kan missen. Het lezen van de ondertiteling is zonder bril een onmogelijke missie geworden, evenals de speurtocht naar de bal tijdens voetbalwedstrijden op zondagavond.
Maar het wordt nog veel erger. Woensdagavond staken we gezellig de houtkachel aan en ontkurkten een speciaal biertje. Donderdagochtend werd ik wakker met hoofdpijn. Ik had een kater van slechts één enkel biertje. Waar ik tien jaar geleden nog tot middernacht aan de bar hing en de volgende dag fris en fruitig weer opstond, werd ik nu geveld door één trippeltje.
Om over mijn spieren nog maar niet te spreken. Nu we aan het verbouwen zijn, word ik bijna iedere dag geplaagd door spierpijn. Even een paar gipsplaten tegen het plafond schroeven en de dag erna kan ik amper op eigen kracht mijn trui aantrekken. Een avondje behang plakken en ik heb de volgende dag thuiszorg nodig om uit bed te komen. Ik kijk al op tegen het moment dat ik de laminaatvloer ga leggen. De tillift is alvast besteld.
Over tilliften gesproken. Die zouden ook uitstekend van pas komen wanneer ik de boodschappentas uit de auto moet tillen. Het schiet me spontaan in m'n rug wanneer ik alleen maar naar die zware tassen kijk. Mijn rug steunt en kreunt al wanneer ik een pak volle melk uit de koelkast haal. Ik heb me al eens vertild aan een handdoek die ik wilde ophangen in de badkamer.
Je bent een 'Sibbeltsje slap yn it krús' riep mijn moeder vroeger altijd. En ze heeft nog gelijk gekregen ook. Want dat is nog het ergste van alles: die nachtelijke bezoekjes aan het toilet. Die zijn er stiekem ingeslopen. Het begon met een schreeuwende blaas in de vroege ochtenduren. Tegenwoordig gebeurt dat midden in de nacht. Iedere nacht.
Als een heuse oma drink ik nu 's avonds braaf één kop kamillethee, zodat ik minder vaak naar toilet hoef. En dat ene biertje dan, dat me de volgende dag nekt. Er is gelukkig nog hoop. Volgende week word ik 34, dus nog slechts 49 jaar aftakeling voor de boeg.
