Met een grote glimlach liet ze zich huldigen, de lauwerkrans met rozen om haar nek. En terwijl de familie trots toekeek, vulde het flitsen van camera's de ruimte om dit unieke moment vast te leggen. U denkt nu wellicht aan de huldiging van de schaatsdames Marrit Leenstra of Ireen Wüst, die bij de wereldbekerwedstrijden in Obihiro dit weekend ongekende prestaties neerzetten. Maar nee, ik heb het over Hetty 176, die zaterdag gehuldigd werd voor het produceren van 10.000 kg vet en eiwit. Een koeiendame dus, die een nog veel ongekendere prestatie presteerde.
Voor wie nog nooit bij een koeienhuldiging is geweest, zal ik kort het ceremonieel gebeuren omschrijven. Allereerst komt er een keurig gewassen koe de feestelijk versierde schuur binnenwandelen, met aan het touw een trotse boer, die van oor tot oor glimlacht. Vervolgens wordt de te huldigen dame in het midden van alle aanwezigen geparkeerd, waarna ze kalm herkauwend luistert naar de speech waarin haar eervolle prestatie nogmaals wordt gemeld.
Dan het moment suprême, waarbij ze haar lauwerkrans ontvangt en op de foto wordt gezet. Na een vrolijke toost wandelt ze kalm terug naar de stal om verder te gaan met waar ze gebleven was. Gras eten, met een hapje maïs on the side.
Huh, denkt u nu. Dit is toch niet wat ik zag bij Radar vorige week? Klopt, wat u zag waren de dieronterende uitzonderingen in de melkveehouderij, die in een uur tijd van de Nederlandse boer een koeienbeul maakten. Een hardwerkende ondernemer met hart voor zijn bedrijf, die door de media wordt afgebeeld als keiharde zakenman, zonder oog voor zijn dieren. Ook na afloop van de huldiging van Hetty was de uitzending van Radar uiteraard het gesprek van de dag. Het enige feestje in Nederland, waarop er niet over Zwarte Piet werd gesproken, denk ik.
Nou ben ik uiteraard geen koeienkenner, laat staan uw wijze raadgever op deze maandagochtend. Maar toch één advies. Ga een keer naar een koeienhuldiging en leer de echte Nederlandse boer kennen. Die liefde en trots waarmee de koe in het stralende middelpunt wordt gezet, zegt alles.
De moraal van dit verhaal? Dat niets in het leven zwart-wit is. Zélfs niet als het om koeien gaat.
